En
Ελ
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα, συνεχόμενο κοινωνικό, δημόσιο και ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για την εγκληματικότητα, και την ψυχική υγεία, την διαχείριση και την αντιμετώπιση της νεανικής παραβατικότητας, με την προσοχή να επικεντρώνεται στην αντικοινωνική και προβληματική συμπεριφορά παιδιών και εφήβων.
Η κλίμακα του προβλήματος της νεανικής παραβατικότητας έχει προκαλέσει μικτές αντιδράσεις από τις κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, με εκκλήσεις για βελτιωμένη μέριμνα πρόληψης, αποκατάστασης και υποστήριξης σε ανήλικους παραβάτες που ανταγωνίζονται φωνές που υποστηρίζουν πιο τιμωρητικές προσεγγίσεις.
Σήμερα, το Diamond Pages έχει την τιμή να φιλοξενήσει τον κο Κωνσταντίνο Σωτηρόπουλο, Ιδιωτικό Ερευνητή, έναν διακεκριμένο Expert, με τεράστια εμπειρία και τεχνογνωσία σε έρευνα, ανάλυση, επεξεργασία, διαχείριση δεδομένων και σοβαρών προβλημάτων επαγγελματικού και κοινωνικού χαρακτήρα.
Ο κος Σωτηρόπουλος με μεθοδικότητα και δεδομένα ευρείας και παγκόσμιας κλίμακας, λόγω της πολύπλευρης εμπειρίας του, με τεκμηριωμένη ανασκόπηση, εξετάζει την παραβατικότητα ανηλίκων από Διεθνή σκοπιά, παρέχοντας μια ολιστική εικόνα του προβλήματος.
DP: Κύριε Σωτηρόπουλε η παραβατικότητα των νέων δημιουργεί μια αυξανόμενη ανησυχία. Μπορείτε να μας δώσετε τα δεδομένα πάνω σε αυτό το θέμα κυρίως γιατί εξελίσσεται σε σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, μερικές δε φορές με εγκληματικό προσδιορισμό;
Κ.Σ: Πολλά νεαρά άτομα που είναι παραβάτες η εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά είναι επίσης θύματα με περίπλοκες ανάγκες, γεγονός που οδηγεί σε μια προσέγγιση δημόσιας υγείας που απαιτεί μια ισορροπία μοντέλων πρόνοιας και δικαιοσύνης. Ωστόσο, σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ποικίλα και ανεπαρκή νομικά πλαίσια και έλλειψη εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού.
Σε χώρες υψηλού εισοδήματος παγκοσμίως, έχουν καθιερώσει την ιατροδικαστική ψυχιατρική παιδιών και εφήβων, μια πολύπλευρη πειθαρχία που ενσωματώνει ερευνητές, νομικούς, ψυχιατρικούς και αναπτυξιακούς τομείς.
Η υιοθέτηση μιας φιλοσοφίας θεραπευτικής παρέμβασης βασισμένης σε στοιχεία έχει συσχετιστεί με μεγαλύτερες μειώσεις της υποτροπής σε σύγκριση με τις τιμωρητικές προσεγγίσεις που επικρατούν σε ορισμένες χώρες παγκοσμίως, και επομένως είναι μια ανώτερη προσέγγιση για την αντιμετώπιση του προβλήματος της νεανικής παραβατικότητας.
DP: Πιστεύετε ότι μπορεί να εισφέρει θετικά μια τέτοια προσέγγιση;
Κ.Σ: Είναι σημαντικό οι ανήλικοι παραβάτες να αναγνωρίζονται ως πληθυσμός που πάσχει από σημαντικά αυξημένη επικινδυνότητα και για τους ίδιους και για τους τρίτους, με σοβαρότητα ψυχικής διαταραχής σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό ανηλίκων.
Αυτή είναι η γενική αντιμετώπιση για κάθε πρόβλημα παραβατικής συμπεριφοράς, από την αρχή εκδήλωση της μέχρι και την διαχείριση της. Πριν όμως και μετά από την γενική αντιμετώπιση, επιβάλλεται να υπάρχει η προσεκτική διερεύνηση του εκάστοτε προβλήματος ως ξεχωριστή περίπτωση, αφού το κάθε συμβάν είναι διαφορετικό έστω και αν εντάσσεται στην γενική έννοια της παραβατικής έως και εγκληματικής συμπεριφοράς.
Χρειάζεται προσεκτική έρευνα, ανάλυση και επεξεργασία των δεδομένων, εστίαση στα γεγονότα, στους εμπλεκόμενους, ποιοι είναι, πως καθοδηγούνται και από ποιους, σε ποιο βαθμό, που, πότε, γιατί; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία όχι μόνο πρέπει να απαντηθούν αλλά και να γίνει χαρτογράφιση για να εντοπιστούν αυτό που λέμε “οι ρίζες του κακού”. Αν δεν γίνει αυτό οποιαδήποτε γενική προσέγγιση θα κινδυνεύει να είναι μετέωρη και επιφανειακά να φαίνεται ότι το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε, με τελικά αυτό να μην έχει συμβεί.
DP: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι από το να μην εντοπιστούν “οι ρίζες του κακού”, όπως περιγράφετε την προσέγγιση ως εξέλιξη;
Κ.Σ: Είναι πολλοί, όμως θα σας αναφέρω τον σημαντικότερο, που είναι ο κίνδυνος η συμπεριφορά να υποτροπιάσει και να εξελιχθεί σε εγκληματική ή διαχρονική και ο εμπλεκόμενος να συνεχίσει και ως ενήλικος. Δεν μπορείς να θεραπεύσεις καταστάσεις που γνωρίζεις μόνο το πως εκδηλώνονται. Πρέπει να ερευνήσεις πως διαμορφώνονται, από ποιους, κάτω από ποιες συνθήκες. Η έρευνα πρέπει να είναι ολιστική και να έχει υψηλή στόχευση στον εντοπισμό εξωγενών παραγόντων, τρίτων προσώπων που εμπλέκονται και των συνθηκών που δημιουργούν για να “ευοδώσει” η παραβατικότητα.
Η συνεισφορά η δική μας ως Ερευνητές και ειδικοί με βαθύτατη γνώση του προβλήματος, είναι να προσφέρουμε καθετοποιημένες υπηρεσίες με ολιστικό προσανατολισμό, χαρτογράφηση του προβλήματος σε όλο του το εύρος και στόχευση την εξάλειψη κάθε μορφής παραβατικότητας δια παντός.
DP: Τι σημαίνει νεανική εγκληματικότητα και τι εγκληματικότητα ανηλίκων;
Κ.Σ: Η νεανική εγκληματικότητα είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται συνήθως στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία για να αναφέρεται σε ένα νεαρό άτομο που έχει διαπράξει ποινικό αδίκημα, αν και ο ακριβής ορισμός του μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την τοπική θεώρηση. Οι συγκεκριμένοι λόγοι στους οποίους βασίζονται αυτές οι διαφορές είναι ασαφείς, αλλά μπορεί να προκύψουν από την έλλειψη ενός συμφωνημένου διεθνούς προτύπου.
Ο «ανήλικος» σε αυτό το πλαίσιο αναφέρεται σε ένα άτομο που είναι νομικά σε θέση να διαπράξει ποινικό αδίκημα λόγω του ότι είναι πάνω από το ελάχιστο όριο ηλικίας ποινικής ευθύνης, αλλά είναι κάτω από την ηλικία της ποινικής ενηλικίωσης, που ένα άτομο θεωρείται νομικά ενήλικο. Η ελάχιστη ηλικία ποινικής ευθύνης ποικίλλει διεθνώς μεταξύ 6 και 18 ετών, αλλά η ηλικία ποινικής ενηλικίωσης είναι συνήθως τα 18 έτη.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, άτομα ηλικίας άνω των 18 ετών μπορούν να ακουστούν σε δικαστήριο ανηλίκων, και ως εκ τούτου θα εξακολουθούν να θεωρούνται ανήλικοι.
Τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) ορίζουν τη «νεότητα» ως ηλικίας μεταξύ 15 και 24 ετών. Ο όρος «παιδιά παραβάτες» έχει χρησιμοποιηθεί σε σχέση με παιδιά κάτω των 13 -15 ετών που έχουν διαπράξει παραβατική πράξη, αν και αλλού τα «παιδιά» συχνά ορίζονται ως ηλικίας κάτω των 18 ετών. Ο όρος «νέοι παραβάτες» είναι ευρύς και μπορεί να αναφέρεται σε παραβάτες ηλικίας κάτω των 18 ετών ή να περιλαμβάνει νεαρούς ενήλικες έως τα μέσα των 20 ετών.
DP: Με βάση την τεράστια εμπειρία σας μπορείτε να μας δώσετε το φάσμα της παραβατικότητας;
Κ.Σ: Ένας “παραβατικός” είναι ένα άτομο που έχει διαπράξει ποινικό αδίκημα. Η παραβατικότητα περιλαμβάνει ένα τεράστιο φάσμα συμπεριφορών που υπόκεινται σε νομοθεσία που διαφέρει από χώρα σε χώρα και υπόκεινται σε αλλαγές στη νομοθεσία με την πάροδο του χρόνου.
Ενώ οι πράξεις κλοπής, η χρήση και η εμπορία ναρκωτικών, ο αλκοολισμός, οι εθισμοί κάθε μορφής, τα τυχερά παιχνίδια, το bullying, η εμπλοκή ή η σύσταση συμμοριών, οι επιθέσεις σε πολίτες ή η αντίσταση κατά της αρχής, η οπαδική βία και εν γένει η βία και οι σοβαρές ενέργειες επιθετικού χαρακτήρα με ή χωρίς διαπροσωπική βία, θεωρούνται συνήθως ποινικά αδικήματα.
Άλλες πράξεις, συμπεριλαμβανομένης της κατανάλωσης αλκοόλ και της σεξουαλικής συμπεριφοράς σε νέους, γίνονται ανεκτές σε πολύ διαφορετικούς βαθμούς σε όλο τον κόσμο, ανάλογα τις παραδόσεις, τους θρησκευτικούς νόμους, όπως σε ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής. Ορισμένα αδικήματα που είτε διαφέρουν είτε όχι μεταξύ των χωρών, μπορεί να επιβάλλονται με διαφορετικά πρότυπα – για παράδειγμα, η «παράνομη συγκέντρωση», που χρησιμοποιείται συχνά για την πρόληψη ταραχών, η οποία εφαρμόζεται στη Σιγκαπούρη σε νέους που συναντώνται δημόσια, σε ομάδες των πέντε ή περισσότερων στο πλαίσιο των προσπαθειών της αστυνομίας για την αντιμετώπιση συμμοριών νέων.
Επιπλέον, «αδικήματα κατά της δημόσιας αρχής ή κατά του καθεστώτος» –πράξεις που θα ήταν επιτρεπτές σε ενήλικες αλλά ποινικοποιούνται σε παιδιά, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και εθιστικών ουσιών ή η απουσία ενηλίκου ή κηδεμόνα ως συνοδού σε συγκεκριμένους χώρους– όχι μόνο διαφέρουν μεταξύ των χωρών, αλλά συμβάλλουν στην ασυνέχεια κατά τη σύγκριση της νεανικής παραβατικότητας με πληθυσμούς ενηλίκων σε κάθε χώρα.
Η εταιρεία μας ερευνά, μελετά, ενημερώνεται σε Παγκόσμιο επίπεδο ώστε να είμαστε alert σε συνεχόμενη βάση στον εντοπισμό κάθε παράγοντα και συνθήκης που οδηγεί σε παραβατικότητα και εγκληματικές συμπεριφορές νέων ατόμων. Ερευνούμε την εξέλιξη του φαινομένου ώστε οι υπηρεσίες μας να έχουν επιστημονικό υπόβαθρο και η γνώση σε συνδυασμό με την εμπειρία μας να δίνουν λύση κάθε φορά, με την εκάστοτε από μέρους μας σοβαρή και μεθοδική αξιολόγηση και επεξεργασία των δεδομένων, στην καρδιά του προβλήματος.
Όπως ανέφερα η γνώση εις βάθος των εξωγενών παραγόντων, σε συνδυασμό με το ψυχολογικό προφίλ του ανήλικου παραβάτη, διαμορφώνει το πλαίσιο των αιτιών που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα ότι ο ρόλος της συνεχούς Έρευνας και έτσι πορεύομαι, είναι σημαίνουσας σημασίας για να καταγραφούν όλα τα δεδομένα και η αντιμετώπιση να μην μείνει σε διαχείριση του προβλήματος, αλλά σε εξάλειψη του και το σημαντικότερο στην χαρτογράφηση του ώστε να αποτραπούν αντίστοιχες καταστάσεις. Ακόμα και όταν ένας παραβατικός ανήλικος “επανέλθει”, και το πρόβλημα τεθεί σε διαχείριση, οφείλει η οικογένεια του, το σχολείο, η Πολιτεία να είναι σε επιφυλακή για να αποτρέψουν νέα εμπλοκή του ανηλίκου. Τέτοιες διαδικασίες πρόληψης και αποτροπής υποστηρίζει το γραφείο μας, λαμβάνοντας υπόψη μεθόδους και εργαλεία σε Διεθνές υπόβαθρο.
DP: Ποιες θεωρείτε αδύναμες ή συνήθεις διαδικασίες, κατά τον εντοπισμό προβλημάτων νεανικής παραβατικότητας;
Κ.Σ: Η έλλειψη σαφήνειας. Μπορεί να προκύψει σε περιπτώσεις όπου ένας νεαρός δράστης υποβάλλεται σε επεξεργασία μέσω ενός συστήματος πρόνοιας και όχι μέσω μιας διαδικασίας δικαιοσύνης για νέους. Οι χώρες με υψηλό ελάχιστο όριο ηλικίας ποινικής ευθύνης δεν επιτρέπεται να ποινικοποιούν τεχνικά τους νέους για συμπεριφορές που κανονικά θα διώκονταν και επομένως θα χαρακτηρίζονταν ως «παραβατικοί» αλλού.
Δεν είναι όλοι οι έγκλειστοι ανήλικοι «παραβατικοί», αφού κάποιοι μπορεί να κρατούνται πριν από τη δίκη και να μην καταδικαστούν για αδίκημα. Ακόμη και αν καταδικαστούν, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι κάθε «ανήλικος παραβάτης» πληροί τα κριτήρια για τη διάγνωση διαταραχής συμπεριφοράς. Τα αδικήματα ποικίλλουν σημαντικά και ενδέχεται να μην συνδέονται με ένα ευρύ ρεπερτόριο παραβατικής συμπεριφοράς. Επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις που οι «ανήλικοι παραβάτες» δεν απειλούν με άμεσο κίνδυνο βίας τους άλλους και η πλειοψηφία των καταδικασμένων ανηλίκων εκτίουν τις ποινές τους στην κοινότητα.
Για να πληρούνται τα διαγνωστικά κριτήρια της διαταραχής συμπεριφοράς απαιτούνται στοιχεία για ένα επίμονο μοτίβο αντικοινωνικής ή επιθετικής συμπεριφοράς, έτσι ώστε να αψηφά τις κατάλληλες για την ηλικία κοινωνικές προσδοκίες. Αυτά τα στοιχεία προυποθέτουν σοβαρή έρευνα. Οι συμπεριφορές μπορεί να περιλαμβάνουν σκληρότητα με ή χωρίς επίθεση σε ανθρώπους ή ζώα, με λεκτική βία, απουσίες, άρνηση, απομόνωση ή σύσταση ομάδων βίας με ή όχι αρχηγικές τάσεις, συχνές και έντονες εκρήξεις θυμού, βίαιες εκδηλώσεις χρήσης ναρκωτικών ή άλλων εθισμών, ποτού, τυχερών παιχνιδιών, υπερβολικές μάχες ή εκφοβισμό και πυρπόληση, bullying , κλοπές κ.α. Η διάγνωση της διαταραχής συμπεριφοράς μπορεί να γίνει με έντονη παρουσία μιας από αυτές τις συμπεριφορές ή πολλών μαζί συνδυαστικά.
Συνολικά, ο όρος «ανήλικος παραβατικός» χρησιμοποιείται εκτενώς στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία, αλλά απαιτεί κάποια προσοχή. Μπορεί να είναι ένας δυνητικά προβληματικός όρος και σε ορισμένα πλαίσια μπορεί να έχει υποτιμητικό τόνο με παραπλανητικές αρνητικές υποθέσεις. Για αρκετά χρόνια ο ΟΗΕ χρησιμοποιεί τη φράση «παιδιά σε σύγκρουση με το νόμο» για να περιγράψει το εύρος της ετερογενούς ομάδας ατόμων κάτω των 18 ετών που έχουν παραβιάσει το νόμο ή κινδυνεύουν να το πράξουν.
DP: Η εμπειρία σας τεράστια και καθοριστική, ουσιαστικά αλλά και ως συνεισφορά σε μοντέλα και σε ότι ακολουθεί την παραβατική συμπεριφορά ανηλίκων, την εγκληματική και τις γενικές αρχές της δικαιοσύνης ανηλίκων. Μπορείτε να την μοιραστείτε μαζί μας;
Κ.Σ: Η καταδίκη ενός ατόμου που έχει καταδικαστεί για ποινικό αδίκημα καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό από τρεις βασικούς παράγοντες: τιμωρία, αποτροπή και αποκατάσταση. Στην περίπτωση των ανηλίκων παραβατών, η αρχή της αποκατάστασης λαμβάνει συχνά το μεγαλύτερο βάρος.
Η ειδική μέριμνα για τους ανήλικους στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης δεν είναι νέα έννοια. Το ρωμαϊκό δίκαιο, προστάτευε τα μικρά παιδιά από τη δίωξη λόγω του τεκμηρίου της έλλειψης ικανότητας και κατανόησης που απαιτείται για να είναι ένοχοι ποινικού αδικήματος. Οι περισσότερες χώρες έχουν κάποια πρόβλεψη για ειδική μεταχείριση των παιδιών που έρχονται σε σύγκρουση με το νόμο, ωστόσο, ο βαθμός στον οποίο παρέχεται ποικίλλει ανά τον κόσμο.
Σε ορισμένες χώρες επικρατεί ένα μοντέλο «ευημερίας», το οποίο εστιάζει στις ανάγκες του παιδιού, διάγνωση, θεραπεία και πιο ανεπίσημες διαδικασίες, ενώ άλλες χώρες προτιμούν ένα μοντέλο «δικαιοσύνης», το οποίο δίνει έμφαση στη λογοδοσία, την τιμωρία και τη διαδικαστική τυπικότητα.
Το Βέλγιο αναφέρεται συχνά ως παράδειγμα χώρας με ισχυρή διαδικασία πρόνοιας, που υποστηρίζεται από υψηλό ελάχιστο όριο ποινικής ευθύνης τα 18 έτη. Ομοίως, η Γαλλία έχτισε μια ισχυρή φήμη για την πρόνοια τοποθετώντας την εκπαίδευση και την αποκατάσταση στο επίκεντρο των μεταρρυθμίσεων στον τομέα της δικαιοσύνης των νέων στη δεκαετία του 1940. Η Νέα Ζηλανδία το 1989 καθιέρωσε ευρέως επαινεμένο σύστημα ως αναπόσπαστο μέρος της δικαιοσύνης για τη νεολαία, με έμφαση στην αποκατάσταση των σχέσεων και τη μείωση της φυλάκισης που θα θεωρούνταν μέρος μιας προσέγγισης ευημερίας. Αντίθετα, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ έχουν παραδοσιακά συνδεθεί με ένα μοντέλο δικαιοσύνης και με χαμηλή ηλικία ποινικής ευθύνης – 10 χρόνια στην Αγγλία και την Ουαλία και έως και 6 χρόνια σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.
Στα πρότυπα πρόνοιας ή δικαιοσύνης, ένα νεαρό άτομο μπορεί κάποια στιγμή να «στερηθεί της ελευθερίας» – ορίζεται ως οποιαδήποτε μορφή κράτησης υπό επίσημες αρχές σε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο από τον οποίο δεν επιτρέπεται στο παιδί να φύγει. Οι τοποθεσίες στις οποίες μπορεί να στερηθούν την ελευθερία των παιδιών περιλαμβάνουν αστυνομικά τμήματα, κέντρα κράτησης, φυλακές ανηλίκων ή ενηλίκων, ασφαλή κρατητήρια, στρατόπεδα εργασίας, σωφρονιστικές κοινότητες, κλειδωμένα εξειδικευμένα σχολεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα ή κέντρα αποκατάστασης, στρατιωτικά στρατόπεδα και φυλακές, κέντρα κράτησης μεταναστών , ασφαλείς ξενώνες και νοσοκομεία νέων κ.α.
Ανάμεσα στα ολοένα και περισσότερα τιμωρητικά συστήματα ο ΟΗΕ υποστηρίζει την ανάπτυξη εξειδικευμένων συστημάτων για τη διαχείριση παιδιών που βρίσκονται σε σύγκρουση με το νόμο. Όταν δημιουργήθηκαν τα πρώτα παιδικά δικαστήρια στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930, εγκωμιάστηκαν ευρέως ως ένα προοδευτικό σύστημα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του παιδιού. Μολονότι η άτυπη συμπεριφορά υποστηρίχθηκε ως ιδιαίτερο όφελος, στη δεκαετία του 1960 προέκυψαν σημαντικές ανησυχίες σχετικά με τη δίκαιη διαδικασία και την προστασία των νόμιμων δικαιωμάτων των ανηλίκων. Η μετέπειτα ανάπτυξη των επίσημων δικαστηρίων ανηλίκων συνέβη στο πλαίσιο ενός συνεχιζόμενου ήθους αποκατάστασης των νέων, με την απομάκρυνση από τη φυλάκιση ανηλίκων στη δεκαετία του 1970, ειδικά στη Μασαχουσέτη και την Καλιφόρνια. Ωστόσο, μετά από μια αξιοσημείωτη κορύφωση στα στατιστικά στοιχεία για παραβάτες ανηλίκων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, η κοινή γνώμη και η πολιτική γνώμη στράφηκαν σταθερά προς μια πιο τιμωρητική κατεύθυνση. Αυτό συνοδεύτηκε από νομικές μεταρρυθμίσεις που αύξησαν την αυστηρότητα των κυρώσεων που διατίθενται στα δικαστήρια ανηλίκων και μείωσαν το όριο ηλικίας για τους ανήλικους που θα δικαστούν σε ποινικά δικαστήρια ενηλίκων.
Όταν η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού τέθηκε σε ισχύ το 1990, οι ΗΠΑ δεν υπέγραψαν, λόγω 22 κρατών που επέτρεπαν τη θανατική ποινή σε άτομα που είχαν διαπράξει τα εγκλήματά τους ως ανήλικοι. Αναφέρεται ότι 19 ανήλικοι παραβάτες εκτελέστηκαν στις ΗΠΑ μεταξύ 1990 και 2005. Αν και αυτός ο αριθμός μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα μικρό ποσοστό του συνόλου που αντιμετώπισε τη θανατική ποινή στις ΗΠΑ κατά την περίοδο εκείνη, η πρακτική επικρίθηκε ευρέως από διεθνείς φορείς και οργανισμούς. Μια απόφαση ορόσημο στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απαγόρευσε την εκτέλεση ανήλικων παραβατών στις ΗΠΑ, αλλά μέχρι σήμερα ένας μικρός αριθμός χωρών παγκοσμίως εξακολουθούν να εφαρμόζουν αυτήν την πρακτική, μερικές φορές ως αποτέλεσμα θρησκευτικών νόμων.
Ωστόσο, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι τα συστήματα πρόνοιας είναι αυτόματα προτιμότερα από μια προσέγγιση δικαιοσύνης ανηλίκων, καθώς οι ρυθμίσεις πρόνοιας μπορούν να είναι εξίσου καταναγκαστικές όσον αφορά τη στέρηση της ελευθερίας των ανηλίκων. Ενδέχεται να στερούνται δέουσας διαδικασίας, διασφαλίσεων για την απόκτηση αξιόπιστων αποδεικτικών στοιχείων από νέους, διαδικασιών ελέγχου αποδεικτικών στοιχείων και διαδικασιών για έλεγχο ή προσφυγή μετά την απόρριψή τους.
Ακριβώς λοιπόν επειδή η τιμωρία και η αποκατάσταση έχουν θέματα να λύσουν, είναι κυρίαρχος ο ρόλος της αποτροπής, ουσιαστικά της πρόληψης. Και εδώ έρχεται ο ρόλος της έρευνας, της ανάλυσης και της επεξεργασίας των δεδομένων ώστε μεθοδικά και αξιόπιστα να πολεμήσουμε το πρόβλημα έως την εξάλειψη του.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να καταλήξουμε στη «φιλική προς τα παιδιά» δικαιοσύνη ανηλίκων. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ποικίλα και ανεπαρκή νομικά πλαίσια που δεν είναι κατάλληλα για την ηλικία, υπάρχει έλλειψη υπηρεσιών και ιδρυμάτων κατάλληλων για την ηλικία, και έλλειψη εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που οδηγεί σε προκλήσεις σχετικά με την κατάρτιση και την επίβλεψη για εργασία φροντίδας και πρόληψης με αυτόν τον ευάλωτο πληθυσμό. Στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλες χώρες υψηλού εισοδήματος παγκοσμίως, η ιατροδικαστική ψυχιατρική παιδιών και εφήβων είναι ένας πολύπλευρος κλάδος που ενσωματώνει ερευνητές, νομικούς, ψυχίατρους, κοινωνικές υπηρεσίες και αναπτυξιακούς τομείς. Αυτή η προσέγγιση αντιμετώπισε κλινικές και ηθικές προκλήσεις και συνέβαλε σημαντικά στην χαρτογράφηση και στις ανάγκες ευημερίας και δικαιοσύνης με την υιοθέτηση μιας φιλοσοφίας θεραπευτικής παρέμβασης βασισμένης σε στοιχεία.
Κύριε Σωτηρόπουλε, όπως διαπιστώνουμε για μια ακόμα φορά η εμβάθυνση σας σε ένα σοβαρό θέμα, όπως αυτό της νεανικής παραβατικότητας, της βίας ανηλίκων, της εγκληματικότητας και των ποινικών αδικημάτων τους, στοιχειοθετεί εκτεταμένη έρευνα ως μέσο πρόληψης, αποκατάστασης και εξάλειψης τους. Ο ρόλος σας καθοριστικός και είτε προηγείται είτε καθοδηγεί άλλους ρόλους με στόχο την ακριβή χαρτογράφηση κάθε φορά του προβλήματος, ώστε όχι απλά να επιλυθεί αλλά και να εξαλειφθεί. Σας ευχαριστούμε για την πολύτιμη τεκμηρίωση σας.
Μπορείτε να δείτε όλες μας τις υπηρεσίες ιδιωτικού ερευνητή ντετέκτιβ που μπορούμε να σας προσφέρουμε
Κωνσταντίνος Σωτηρόπουλος, Ιδιωτικός ερευνητής, Sotiropoulos & Associates, Αιόλου 100, Αθήνα, Αθήνα-Κηφισιά-Γλυφάδα-Πειραιάς-Πάτρα-Ιωάννινα-Θεσσαλονίκη και Εξωτερικό, Τηλ.: 210 321 7000, Website: www.sotiropoulos-24h.gr: “Νεανική παραβατικότητα” © Diamond Pages Magazine | November 2024 |
Διαβάστε ακόμη:
Ο ρόλος του ιδιωτικού ερευνητή στην αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών στους νέους
